شعرکدہ

حالی مر کے کیہ کرنا ایں کڑمی بھوئیں دی جھولی دے وچ قبراں جوگی جاء ای کوئی نہیں حالی مرن دا بھاء ای کوئی نہیں اَجے تاں بھوئیں دی شہہ رگ وِچوں ساہنواں دی رَت

‏ﺍﻭ ﻭﯼ ﺧﻮﺏ ﺩﯾﮩﺎﮌﮮ ﺳﻦ ﺑُﮭﮏ ﻟﮕﺪﯼ ﺳﯽ، ﻣﻨﮓ ﻟﯿﻨﺪﮮ ﺳﺎﮞ ﻣﻞ ﺟﺎﻧﺪﺍ ﺳﯽ، ﮐﮭﺎ ﻟﯿﻨﺪﮮ ﺳﺎﮞ ﻧﺌﯿﮟ ﺳﯽ ﻣﻠﺪﺍ، ﺗﮯ ﺭﻭ ﭘﯿﻨﺪﮮ ﺳﺎﮞ ﺍﮮ ﻭﯼ ﺧﻮﺏ ﺩﯾﮩﺎﮌﮮ ﻧﯿﮟ ﺑُﮭﮏ ﻟﮕﺪﯼ ﺍﮮ ﻣﻨﮓ ﻧﺌﯿﮟ ﺳﮑﺪﮮ ﻣﻠ

سُفنے کولوں ڈر تاں نئیں گئے نِیر اکھاں وچ مَر تاں نئیں گئے ساہواں تَک نبھاون والے جزبے تیرے ٹَھر تاں نئیں گئے تیری جِت ضروری ہے سی ایویں تئیتھوں ہر تاں نئی

ہر اک نے کہا کیُوں تجھے آرام نہ آیا  سُنتے رہے ہم ، لب پہ ترا نام نہ آیا  دیوانے کو تکتی ہیں ترے شہر کی گلیاں  نِکلا ، تو اِدھر لَوٹ کے بدنام نہ آیا  مت

گنگا اے یا مکہ اے  سدھا سدھا دھکا اے  رب نو لھبدے پھردے او  رب کسے سا سکا اے  میرا راشن مہینے دا  تیرا اکو پھکا ار  تیرا دیوا بھج جاندا  میری کھل دا ڈکہ اے

‏ٹبہ  ،  ٹویا  ۔  اک  برابر گڈیا ،  بویا ۔  اک  برابر راتی اَکھ تے بدّل برسے رویا ، چویا ۔ اک  برابر قسمےسُن کے نیندر اڈ گئی سُتا ، مویا  ۔  اک  برابر ماڑے

جی کردا اے دنیا چھڈ جاں لا کے پھندا سُولی چڑھ جاں یا پھیر زہر دی گولی کھا کے چپ چپیے قبرے پے جاں رون پھیر سارے باجھوں میرے قدر تے جانن باجھوں میرے اِنج تے